Προσοχή, SPOILERS:
Πραγματι απο τα πολυ καλα βιβλια που εχω διαβασει. Μου αρεσε απιστευτα το θεμα-στορυ του βιβλιου (βασανιστης και σαδιστης νομιζει οτι γλυτωσε απο τα θυματα του αλλα ενα δευτερολεπτο αρκει για να βρεθει καποιος στα ιχνη του και να στησει ολοκληρη πλεκτανη για να τον κλεισει φυλακη ωστε να ερθει αντιμετωπος με τα αισθηματα του και να μετανιωσει, λεμε τωρα). Μου αρεσε απιστευτα ο τροπος που εκτυλιχθηκε η πλοκη. Μπρος πισω μπρος πισω, που θελει να εισαι λιγο συγκεντρωμενος για να καταλαβεις αλλα σε κερδιζει αμεσως. Θαμπορουσε να γινει δαιδαλωδες και χαωδες με τοσα ονοματα που εστω και δευτεραγωνιστες ερχεται η σειρα τους να παιξουν καταλυτικο ρολο στην υποθεση. Ομως η γλωσσα και ο χειρισμος του συγγραφεα ειναι απαιχτος. Προσπαθω να ερθω στη θεση του καημενου του θυματος που απο καθαρη τυχη βρεθηκε στα ιχνη του βασανιστη του και για να εκδικηθει το θανατο της συντροφου του και τα δικα του βασανιστηρια παγιδευει τον αντιπαλο του, τον φερνει αντιμετωπο με τις ευθυνες του και τον οδηγει στην αυτοκτονια. Πραγματι οι σκηνες των βασανιστηριων ηταν εμετικες αλλα απαραιτητες κι οσο σκεφτομαι οτι υπαρχει αυτο το πραγμα, μεσον εκφοβισμου και σαδιστικης κυριαρχιας ανθρωπου σε ανθρωπο με θλιβει. Η σκηνη της αποδρασης του βασανιστη ηταν απο τις πιο αγωνιωδεις, θα τη γλυτωσει, δε θα τη γλυτωσει, ο χρονος τρεχει. Κουβα, Λατινικη Αμερικη, θρησκεια και ταγκο, σε ενα απιστευτο εναγκαλισμα με σασπενς και βαθια ανθρωπιστικα μηνυματα. Θα ψαξω κι εγω τα αλλα του βιβλια.